Welkom om met ons mee te genieten...

Mwaswera bwanji?

Ndaswera bwino, kaya inu?

Ndaswera

Oftewel….

Goedemiddag, hoe gaat het?

Goedenmiddag, het gaat goed en hoe gaat het met jou?

Goedenmiddag

De leerkrachten op school vinden het erg leuk om ons iedere ochtend te verwelkomen in het Chichewa, dus deze groet gaat ons al redelijk goed af. De enige moeilijkheid is het uit elkaar houden van mwadzuka (goedenmorgen) en mwaswera (goedenmiddag). Erg veel verder dan dit komen we niet in het Chichewa. De taal is zo anders dan het Nederlands of Engels, dat het voor ons erg moeilijk is om te onthouden.

Op school wordt onze dag voornamelijk gevuld met leeshulp in groepjes of individueel. We ontdekken steeds meer hoe moeilijk de Engelse taal is. Er zijn zoveel woorden die niet klankzuiver zijn, waardoor het spellend lezen erg moeilijk wordt. Het woord ‘cat’ kun je spellen als c-a-t, bij ‘book’ wordt het al moeilijker door de ‘oo’ in het midden, maar met de woorden ‘know’ of ‘once’ wordt het echt moeilijk. Toch zien we bij een heel aantal kinderen die we helpen duidelijk vooruitgang. Van ongemotiveerd naar stralend...geweldig om daar een steentje aan bij te mogen dragen.

Het project ‘gordijnen naaien’ nadert zijn voltooiing. De gordijnen voor Kindergarten zijn af en hangen te pronken. De gordijnen voor de Reception Class zijn ook bijna klaar. Om meer naaiuren te kunnen maken, wilden we de naaimachine naar onze woonkamer verhuizen, zodat we ook ’s avonds kunnen naaien. Dat bleek problemen te geven met de verschillende stopcontacten. Over het algemeen worden er in Malawi Engelse contactdozen gebruikt, maar af en toe zijn er ook huizen met Zuid-Afrikaanse invloeden. De naaimachine heeft een Zuid-Afrikaanse stekker en de huiskamer een Engelse contactdoos. Een adapter die gevonden werd bleek niet te functioneren. Met wat navragen kwamen we erachter dat de adapters te koop waren in Lilongwe. Bij de eerste winkel bleken ze uitverkocht. Bij de tweede winkel was hij te koop voor 1500 kwacha. Buitengekomen twijfelden wel...zou het wel de goede zijn. Dus bij de derde winkel hebben we weer gevraagd naar de adapter. Deze heeft even geshowd voor welke stekkers hij werkte. We vonden dat we niet konden maken na de hulp met lege handen de winkel te verlaten. Dus kochten we ook hier een adapter. Dit keer bleek hij 1000 kwacha te kosten. We hebben niet geprobeerd of de adapter bij winkel vier 500 kwacha kostte.....wij konden aan de slag!

De preschoolmeetings hebben ons een extra taak opgeleverd, namelijk het maken van een kalender met de dagen van de week, de maanden en het weer. Om er voor te zorgen dat de kalender ook volgend jaar nog bestaat en gebruikt wordt, zijn we op zoek gegaan naar stevig materiaal. Via de bouwopzichter van het ziekenhuis hebben we vier houten platen geregeld. Nu nog op zoek naar spijkers en een hamer en dan kunnen we gaan timmeren. De volgende blog hopen we het resultaat te kunnen laten zien.

In het ziekenhuis krijgen ze het werk voor ons bijna niet aangesleept. We werken op Hollands tempo en dat is toch een tikkeltje sneller dan ze hier in Malawi gewend zijn. Dit zorgde voor uitbreiding van onze taken. We mochten afgelopen week de patientenadministratie bijwerken in een Excelbestand. We hebben ons vermaakt met de namen die we tegenkwamen. Er blijkt hier een Michael Jacksony te wonen, maar ook een Bornhead en een kind met de achternaam Whynot. Het blijkt dat veel mensen geen achternaam hebben en bij aankomst in het ziekenhuis gewoon wat bedenken. Datzelfde geldt voor de geboortedatum. We komen soms patientenmappen tegen van dezelfde persoon met een verschillende geboortedatum.

Vrijdagmiddag hebben we Nsima, het plaatselijke voedsel, gemaakt en gegeten. Nsima is een soort maispap. Het koken was erg makkelijk. Je gooit wat maisbloem in een pan water en brengt het al roerende aan de kook. Dan laat je het een poosje pruttelen, gooit er weer wat maisbloem bij, roert weer een beetje en klaar is je maaltje. We werden uitgenodigd door Memory, een van de assistenten van de school. Zij zou ons op komen halen op het centrale plein in het dorp. Wij stonden er stipt vier uur, maar Memory was nog nergens te bekennen. Wel liepen er een heel aantal naar-alcohol-stinkende personen. Vrijdagmiddag blijkt echt een hangmiddag te zijn. Een van de mannen dacht ons maar direct ten huwelijk te moeten vragen. Het maakte hem eigenlijk niet uit wie van de twee op zijn aanzoek in zou gaan....wij hebben beiden NEE gezegd.

Ondertussen was Memory nog steeds niet gearriveerd, maar gelukkig liep er een andere collega van school die ons bij haar gebracht heeft. Ze bleken buren te zijn. Memory was zelfs nog niet op weg om ons te gaan halen. Ze was nog druk met het bakken van deegbollen, bestemd voor de verkoop. We kregen een plaatsje aangeboden in de zitkamer, die zo vol stond met meubels dat je alleen maar stijf rechtop kon zitten. Memory liet ons een stukje zien van een DVD van het koor waar zij op zit. En toen begon onze kookles. De kookles verliep succesvol en na een half uurtje konden we eten. Gerdineke was nog zo snugger om haar Nsimabal naast haar bord te gooien in plaats van erop....

Vooraf hadden we ons afgevraagd waarom we uitgenodigd werden....wat zou ze van ons willen? Nu, daar kwamen we al snel achter. Manlief kwam ook meeeten en toen kwam de aap uit de mouw. Het huis waarin ze woonden was een huurhuis en ze wilden het graag kopen. Daar hadden ze zo’n 4500 euro voor nodig.....Het werd niet letterlijk gevraagd, maar de bedoeling was duidelijk. Een ander gespreksonderwerp beginnen leek niet mogelijk. Na een kwartier kwamen ze wel tot de conclusie dat we gewoon nog te jong waren voor zo’n grote lening.... laten we het daar maar op houden.....

We hebben beloofd voor hen te bidden dat ze voldoende geld bij elkaar krijgen voordat er iemand anders komt die  het huis wil kopen. En misschien kunnen zij ondertussen hun auto verkopen om zo meer geld bij elkaar te sprokkelen. Als bedankje hadden we een zak rijst meegenomen, waar ze erg blij mee waren. Wij hebben genoten van de kookles en de maaltijd. En thuisgekomen hebben we nog een paar stukken pizza verorberd, want op alleen Nsima met wat groenten kunnen we niet leven. Nsima is zoals het smaakt...nikserig.

We hebben weer een enerverend ritje in de minibus achter de rug.  De heenreis verliep heel voorspoedig. We hebben een preacher van de Jehova Getuigen wat Nederlandse woorden geleerd. Erg grappig om hem te zien worstelen met de ‘g-klank’ en de ‘u-klank’.

De terugreis verliep heel wat minder voorspoedig. Bij het betalen ging  het mis. We moesten ineens 1200 kwacha per persoon betalen, terwijl de prijs altijd 700 of 800 kwacha is. Dit accepteerden we dus niet. We betaalden 1400 kwacha in totaal en geen cent meer. Anders stapten we wel uit en namen we een andere minibus. Maar iemand uit laten stappen is blijkbaar heel erg raar. Dus stemde de conducteur mokkend in met het bedrag van 1400 kwacha. De Malawianen in het busje kwamen nu in opstand. Zij  bleken ook de hoge prijs betaald te hebben en wilden nu geld terug. De sfeer werd steeds grimmiger. Er werd van alles in het Chichewa naar elkaar geroepen door de chauffeur, conducteur en passagiers. En wij zaten daar middenin als ‘oorzaak’. Uiteindelijk was de chauffeur het zat, zette de bus aan de kant en betaalde iedereen zijn geld terug. De sfeer in het busje klaarde weer op. De conducteur begon zelfs complimenten uit te delen aan ons en deed een huwelijksaanzoek. Dat laatste hebben we wijselijk  afgewezen. Maar toen waren we er nog niet. De gesprekken in het Chichewa konden we niet volgen,maar met de woorden ‘2400’, ‘1400’ en Mazungu (blanke) wisten wij wel wat het gespreksonderwerp was. Iedere nieuwe passagier die instapte kreeg het verhaal ook te horen, met als gevolg dat iedereen voor de laagst mogelijke prijs mee wilde reizen. De conducteur werd steeds minder vrolijk.....De bus was steeds afgeladen vol, zodat de conducteur af en toe half bij Gerdineke op schoot zat. De bus reed wat slingerend, omdat de chauffeur wat te diep in het glaasje gekeken had en nou niet bepaald met een vaste hand reed. Halverwege wordt er altijd gestopt om nieuwe passagiers op te pikken. Dit kan soms een uurtje duren.  Wat er precies aan de hand was weten we nog steeds niet, maar er werd door chauffeur en conducteur meerdere keren gevochten. De chauffeur bleek ineens verdwenen naar een cafe, terwijl de conducteur verwoede pogingen deed om passagiers te charteren. Dit voelde niet echt safe, dus zijn we maar overgestapt op een ander busje. We moesten nog wel weer 800 kwacha meer betalen, maar zijn uiteindelijk nog goedkoper uit dan de 2400 kwacha die eerst gevraagd werd. Tot nu toe ons meest enerverende minibusritje.....

We hebben weer wat beeldmateriaal toegevoegd. Natuurlijk een filmpje over ons Nsima koken/eten. Daarnaast nog een heel aantal foto’s van mensen die we onderweg tegenkwamen. Zodra ze je camera zien, willen ze op de foto....en daarna geld ontvangen J....